نگاهی به گذشته‌ی دستکش‌های کار با مواد شیمیایی:
در طول تاریخ، توسعه و تکامل دستکش های شیمیایی واقعاً شگفت انگیز بوده است. این دستکش‌ها از ابتدایی ساده تا تکنولوژی پیشرفته، راه طولانی را در محافظت از کارگران و کارکنان در برابر مواد خطرناک شیمیایی پیموده‌اند. همه چیز قرن‌ها پیش زمانی شروع شد که مردم به نیاز به نوعی محافظت در برابر مواد شیمیایی پی بردند. آن‌ها شروع به استفاده از مواد اولیه مانند پوست حیوانات و چرم برای محافظت از دستان خود در برابر مایعات و گازهای مضر کردند.
با گذشت زمان، پیشرفت‌های علم و فناوری راه را برای دستکش‌های شیمیایی، موثرتر هموار کرد. لاستیک طبیعی در اواخر قرن 18 کشف شد و به زودی به دلیل دوام و مقاومت در برابر بسیاری از مواد شیمیایی به یک انتخاب محبوب تبدیل گردبد. با این حال، تا اواسط قرن بیستم بود که لاستیک‌های مصنوعی مانند نئوپرن و نیتریل معرفی شدند که انقلابی در صنعت ایجاد کردند.
امروزه انتخاب یک جفت دستکش شیمیایی مناسب شامل بررسی دقیق عوامل مختلفی مانند نوع مواد شیمیایی مورد استفاده، مدت زمان قرار گیری در معرض مواد و نیازهای خاص در انواع صنایع مختلف است. با مجموعه‌ای از گزینه‌های موجود (از دستکش‌های لاتکس یکبار مصرف گرفته تا دستکش‌های لاستیکی بوتیل ضخیم) پیدا کردن تناسب کامل آسان‌تر از همیشه شده‌است. به لطف تحقیقات و نوآوری‌های مداوم، می‌توانیم با اطمینان بگوییم که فناوری دستکش شیمیایی به ارتفاعات بی‌سابقه‌ای رسیده است و در عین حال حداکثر ایمنی را برای کارکنان در سراسر جهان تضمین می‌کند.
-
شروع= انقلاب پیدایش لاستیک برای کار با انواع مواد!
استفاده از دستکش‌های شیمیایی برای محافظت از کارگران در برابر قرار گیری در معرض مواد خطرناک مانند اسیدها، حلال‌ها، آفت‌کش‌ها و عوامل عفونی ضروری هستند. اما چگونه این دستکش‌ها به وجود آمدند؟ و چالش‌های فعلی و آتی در طراحی و استفاده از آن‌ها چیست؟ برای پاسخ به این سوال‌ها باید به شروع حفاظت از دست در برابر مواد شیمیایی برگشت.
تاریخچه دستکش های شیمیایی را می‌توان به اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، زمانی که برای اولین بار از لاستیک برای تولید دستکش‌های محافظ برای اهداف صنعتی و پزشکی استفاده شد، ردیابی کرد. دستکش‌های لاستیکی انعطاف‌پذیر، ضدآب و مقاوم در برابر بسیاری از مواد شیمیایی بودند که آن‌ها را برای جابجایی مایعات خورنده و جلوگیری از آلودگی ایده‌آل می‌کرد. با این حال، دستکش‌های لاستیکی دارای معایبی نیز بودند. مانند دوام ضعیف، ماندگاری محدود و واکنش‌های آلرژیک در برخی از کاربران!
در اواسط قرن بیستم، مواد مصنوعی جدید برای غلبه بر برخی از محدودیت‌های دستکش لاستیکی توسعه یافتند. این مواد شامل پلی وینیل کلرید یا همان پی وی سی (PVC)، نیتریل، نئوپرن و پلی اورتان بود. این مواد مقاومت بهتری در برابر سایش، سوراخ شدگی، تخریب و همچنین راحتی و تناسب بهتری داشتند. این نوع مواد همچنین تنوع بیشتری در رنگ، ضخامت و بافت ایجاد می‌کنند و به کاربران امکان می‌دهند که مناسب‌ترین دستکش را برای کار خاص خود انتخاب کنند.
-
استفاده از اولین دستکش‌های شیمیایی!
قدیمی ترین دستکش‌های کار در تاریخچه دستکش شیمیایی از جنس پارچه کتان، در مقبره پادشاه توت عنخ آمون پیدا شد. قدمت این نوع دستکش‌ها به حدود 1300 قبل از میلاد می‌رسد. احتمالاً برای ارابه سواری استفاده می‌شد. دستکش‌ها در طول تاریخ برای اهداف مختلفی مانند حفاظت، مد، وضعیت و تشریفات مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
اولین دستکش‌های تولید شده از لاستیک در سال 1889 توسط ویلیام استوارت هالستد، جراحی که می‌خواست از دستان خود در برابر مواد شیمیایی و عفونت محافظت کند، اختراع شد. دستکش‌های لاستیکی، امروزه به انواع مختلفی از دستکش‌های حفاظت شیمیایی مانند نیتریل، نئوپرن، پی وی سی و بوتیل تبدیل شدند.
دستکش‌های محافظ شیمیایی بر اساس مقاومت در برابر انواع مختلف مواد شیمیایی، در شش دسته (A تا F) طبقه بندی می‌شوند. انتخاب دستکش محافظ شیمیایی مناسب به مورد استفاده خاص و زمان قرارگیری در معرض خطرات، غلظت و دمای مواد شیمیایی بستگی دارد. برخی از چالش‌ها و روندهای فعلی در دستکش‌های حفاظت شیمیایی بهبود راحتی، مهارت، چسبندگی، دوام و پایداری است.
